Najdogodniejsza droga wejścia:

Bez znaków. Od południa, od Wielkiego Stawu Hińczowego Wielką Mięguszowiecką Ławką(UIAA I, ekspozycja), z Przełęczy pod Chłopkiem(do przełęczy szlak znakowany z polskiej strony potem bez znaków) tzw. "Drogą pod Głazach"(UIAA I, niełatwa orientacja, ekspozycja, spory dystans i duża strata wysokości przy trawersach do połączenia z wariantem znad Hińczowego), z Hińczowej Przełęczy obejściem północno-zach. grani po stronie Dol.Hińczowej(UIAA I, trudna orientacja, ekspozycja). Na wszystkich wariantach wymagane wysokogórskie obycie i pewna pogoda!

Rozległy masyw Mięguszowieckich szczytów z całą swoją potęgą wystrzela poszarpaną granią i skomplikowanymi w swej strukturze niemal kilometrowymi urwiskami ponad wody Morskiego Oka, tworząc efektowne tło tej chyba najsławniejszej tatrzańskiej panoramy. Mięguszowieckie wyrastają w samym sercu Tatr Wysokich stanowiąc skalną barierę oddzielającą dwie wielkie doliny: Rybiego Potoku(na północ, po polskiej stronie gór) i Hińczową ze stawami stanowiącą górne piętro systemu Doliny Mięguszowieckiej zbiegającej na południowe przedpole Tatr. Historia zdobywania skalnych ścian "Mięgusza" to jeden z najważniejszych wątków w rozwoju polskiego taternictwa i eksploracji Tatr w ogóle.

Nazwa Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiiego pochodzi wprost od spiskiej wsi Mięguszowce, od której swą nazwę wzięła również Dolina Mięguszowiecka rozciągająca się po południowej stronie opisywanej tu grani.

Pierwsze wejście: Ludwik Chałubiński z przewodnikami Wojciechem Rojem i Maciejem Sieczką - 28 czerwca 1877

Zimą: Ernst Dubke, Alfred Martin, Johann Breuer i Johann Franz - 13 lutego 1906