Ostry Szczyt(niegdyś "Spiczasty Szczyt") (słow. Ostrý štít, niem. Spitzer Turm, węg. Hegyes-torony) - 2360 m
Uznawany niegdyś za niedostępny, legendarny szczyt, o którego zdobycie toczył się prawdziwie zażarty wyścig, jedna z najciekawszych kart historii podboju Tatr
Najdogodniejsza droga wejścia:
Pn. ścianą. Drogą Englisha lub Uznańskiego(UIAA II, taternicka)
Nie najwyższy acz urwisty szczyt w grani głównej Tatr między Jaworowym a Małym Lodowym Szczytem, ponad górnymi piętrami dolin: Jaworowej na pn. i Staroleśnej na pd.wsch. Ostry Szczyt to przede wszystkim historia taternictwa. Zdobywanie kolejnych jego ścian stanowiło przełom w rozwoju wspinania w Tatrach. O pierwsze wejście na niezdobyty dotąd wierzchołek Ostrego rywalizowali niemiecki taternik Karl Jurzyca z Karolem Englishem z Krakowa w latach 1901-02. Ostatecznie pierwszym zdobywcą szczytu został ten drugi. Szerokiem echem w środowisku taterników odbiło się I wejście jego pd. ścianą dokonane przez Simona Häberleina wraz z towarzyszącymi mu Katherine i Maximilianem Bröske w 1905. Wejście to bardzo trudne, długie lata potem zaliczano do największych osiągnięć wspinaczki w Tatrach.
Obecna jak i poprzednia nazwa szczytu - ostry - śpiczasty, wiążę się ze śmiałym kształtem, efektowną ostrością i przepaścistością jego grani szczytowej.
Pierwsze wejście: Antonina i Karol English z przew. Johannem Hunsdorferem sen. - 1902 r. (północną ścianą)
Zimą: Gyula Komarnicki i Alfred Grosz - 1911.