Najdogodniejsza droga wejścia:

Bez znaków. Z Żabiej Doliny Białczańskiej trawersami ponad pasem charakterystycznych płyt do trawiasto-skalistego żlebu spadającego z pd.zach. grani Młynarza i lewym jego brzegiem na grań skąd dość dogodnie upłazkami na wierzchołek.

Z Doliny Ciężkiej, znad Ciężkiego Stawu - strome trawy, niełatwa orientacja, przy niepewnym zaśnieżeniu niebezpiecznie.

Wariant wejścia w okolice Młynarzowej Przełęczy(skąd łatwo granią na szczyt) z Doliny Spadowej - krótki, ale urwisty, niepolecany.

Młynarz, a właściwie cały jego masyw przykuwa uwagę swym malowniczym usytuowaniem oglądany od północy nad Doliną Białej Wody, ponad której wcięcie wnosi się śmiało całą gęstwiną strzelistych turni i turniczek. Szczyt wznosi się w centralnej części łańcucha Tatr Wysokich w bocznej grani odgałęziającej się od Żabiego Szczytu Wyżniego na wschód, a później skręcającej łukiem na północ. Od tego ostatniego szczytu masyw Młynarza oddziela Młynarzowa Przełęcz.

Sama grań Młynarza natomiast rodziela dwie boczne doliny Ciężką i Żabią Białczańską od siebie, jak również tę drugą do głównego biegu Doliny Białej Wody. Sam Wielki Młynarz ma trzy wierzchołki, z których główny jest południowy.

Komplikacja nazewnicza i topograficzna rejonu jest wprost niezwykła.

Góra atrakcyjna dla taterników(efektowne skalne formacje od strony Białej Wody) dostępna jest też dla wprawnych turystów z doświadczeniem pozaszlakowym, z pełnym poszanowaniem praw ochrony przyrody - rezerwat ścisły TANAP, oficjalny zakaz ruchu turystycznego.

Pełen wspaniałości, "amfiteatralny", "porażający"(!), by zacytować klasyka widok z wierzchołka, z którego wzniosłością mało która szczytowa panorama w Tatrach może się równać.

Nazwa Młynarza pochodzi od skały w jego wschodniej grani, która ma przypominać dźwigającego kamień młyński młynarza. Otwór we wspomnianym kamieniu młyńskim to okno skalne w Przeziorowej Turnie doskonale widoczne ze szlaku w Dolinie Białej Wody(za WET).

Wierzchołek Młynarza był najpewniej odwiedzany zupełnie często co najmniej od połowy XIX w. przez myśliwych zakopiańskich, dla których cały masyw stanowił ulubiony teren polowań na kozice.