Kraina Olbrzymów przywitała mnie łzawą zawiesiną ze stalowego nieba. Dziurawy podjazd na ukryte w górach Spiterstulen opłacił się jednak nad wyraz. Dnia następnego, a był to 5 sierpnia, mając już tylko ten jeden dzień szansy na akcję górską, fart znowu był przy mnie, niebo wytrzymało, a wejście granią na najwyższy szczyt całej Skandynawii - Galdhøpiggen - ponad szokującymi(niczego takiego na tą skalę wcześniej nie widziałem!) jęzorami olbrzymich lodowców rozwierających swe paszcze tysiącami seraków... było genialnym przeżyciem. Poza magią wynurzających się raz po raz zza chmur opancerzonych lodem gór najbardziej surowy i pierwotny krajobraz z jakim się spotkałem. I wszystko byłoby pięknie, gdyby większość zdjęc z tego wypadu nie przepadła z kretesem w odmętach dyskowego burdelu... To, co się zachowało jest tutaj.