Wypatrywałem tej lapońskiej wiosny już wystarczająco długo, by zostawić ją znowu na pastwę niepewnej dla wolności jesieni. Padło na Reisę, o którą tylko otarłem się w posępnościach minionego października. Po nużących nieco tundrach Kautokeino, Reisadalen ugościła mnie świeżą wiosną, przytulnością chatek i arcynorweską malowniczością rozbrzmiewającego co raz hukiem wodospadów głębokiego kanionu, z którego bystra wstęga Reisaelvy zabrała mnie w jedną z najpiękniejszych przygód więcej...

życia, 66 kilometrów spływu packraftem ku fiordom. Trawers Nordkalottami ku fińskiej granicy cieszył oko panoramami fieldowych wyżyn wzywalających się spod ciężaru śniegów ku życiu i słońcu, nim z letnim ciepłem komary nastały i żywot uprzykrzyły, urealniając dalsze plany. Białą nocą witałem tajającą grań Halti jak również wielkie wody znajomego z ubiegłej jesieni, jeziornego pęknięcia tworzącego zaczątek rzeki Poroeno, którą długiego i tak wyczekiwanego spływu w ostatniej chwili, a po całej serii znaków ostrzegawczych z bliska i z Wysoka, zaniechałem. W letnim znoju i z kontuzją stopy, ale z dalszym ciągiem nadzwyczajnych spotkań na szlaku zszedłem do Kilpisjarvi. Reisdalen i Kasivarsi, Laponia Północna, Norwegia/Finlandia, 15 czerwca - 4 lipca 2022.