Po drodze i nie po drodze. Zajeżdżam tu od lat w każdej porze, po bezcenną dawkę owego dobrego smutku, który gasi buńczuczność i rodzi cierpliwość. Wszystka nagłość i planowość ustępuje tu z miejsca pod przemożnym wrażeniem tego, co bezpowrotnie przemija w całej swej niewzruszoności i co tym samym otwiera wrota nadprzyrodzoności. Nie przypadkiem chyba okolica ta dawno zyskała miano "końca świata", bo i świat za każdą okazją, kiedy się tu pojawiam, w lutowych zaspach przemykającej obok szarej wilczycy czy szarej grudzie, w rudym błocie czy zielskich woniach, więcej...

znika na tych drogocennych chwil kilka z horyzontu mojego postrzegania. Pamięć i niepamięć. Wieczny listopad. Pauza i puryfikacja absolutna. Zadrżałem z duchami tego miejsca dwa lata temu, kiedy kopano i ryto potężne gazyfikacje przez polany po sąsiedzku, ale rany cudownie szybko się zabliźniły. Pokorny majestat resztówki cmentarza w Łupkowie, tego omszałego uroczyska w obliczu bukowych czupryn sielskich gór smaga i koi moją duszę constans.

"O jak ła­god­nie spo­czę­ła twa ręka

Na mo­jem wnę­trzu, ty anie­le ci­szy,

Choć człek przed chwi­lą, zda­wa­ło się, sły­szy,

Jak jed­na fala w ślad za dru­gą pęka.

I wszyst­ka wi­rów roz­hu­ka­nych męka

Milk­nie od­ra­zu i prze­zro­czej kli­szy

Du­sza po­dob­na, gdzie, jak or­szak mni­szy,

Sło­necz­nej my­śli tłum po­boż­nie klę­ka.

I na­przód w szmer się pa­cie­rzy roz­pły­wa,

Oszo­ło­mio­ny za­pa­chem ka­dzi­deł,

Pły­ną­cych z uczuć zło­tych try­bu­la­rzy,

Po­tem się gło­śną, ale wdzięcz­ną, zry­wa

Pie­śnią, z przed two­ich, spo­ko­ju, oł­ta­rzy

I świat wy­peł­nia szu­mem swo­ich skrzy­deł". Kasprowicz

Między pierwszą zimą połonin Wschodu, a mglistą krainą szadzi Karpat Zachodu. Kilka grudniowych, bezśnieżnych, wietrznych a słonecznych chwil pośród łupkowskiego starowieku.

Łupków, 1 grudnia 2022, w samo południe.