I właśnie wtedy, gdy dryfująca w ustawicznych porywach wiatru ponad lasami mgła zaczyna kręcić się wokół czubków drzew to rzednąc to gęstniejąc, a zawieszone zawsze tak nisko tutaj złocisto-krwiste słońce dołącza się do tego tańca światła i cienia jest najwspanialej...

Tym wszystkim chwilom znad zimowego Tuiskojoki i Luirojärvi, z ciemnych smreczyn ścieżki ku Hammaskuru, mrocznych uroczysk i bagien Jaurujoki i tundry Keskipakat czy szarpanych wiatrem skalnych ostańców zboczy Korvatunturi więcej...

i Kivipää, zorzom zmierzchu i poranka, tajdze lapońskiej, tajdze mistycznej, dotykalnej legendzie i temu wszystkiemu czym mnie w ostatnich dniach obdarowała, galerię tą poświęcam.

Pn.-wsch. Laponia, Finlandia, listopad 2011.